Umudum kalmadı Alainden yana

Yok yok, hiçbir şekilde umudum yok artık. Alain sınıftaki herkesle can ciğerken benimle konuşmuyo bile. Bütün herkesin yanına tek tek giderken beni kriz gibi teğet geçiyo. Bildiğin benim olduğum her yerden kaçıyo adam. Sınıfta bi kız var bahsetmişimdir, Rapunzel. Çok güzel kız, saçları götüne kadar ve siyah, beyaz tenli, ağzı burnu çok güzel allah için. Alain süreki onun dibinde dolaşıyo. Tek amacı onu mutlu etmek gibi sadece ona yardım ediyo. Bende sadece izliyorum.

İnsan düşmanlarını iyi tanımalı. Koridorda vize sonuçlarını okuyordum, tam çaprazımda Alainin odası var tabi ama cidden o anda onu görmeyi hedeflemiyodum. Arkamdan topak rapunzel afresif geçti, sonra bi daha geçti sonra bi daha bi daha bi daha bi daha derken abartmıyorum 20 dakikada 20 kere geçmişlerdir. Ben tabi kıllandım biraz yürüdüm biraz dolanayım dedim, 5 dakika sonra Alainin odasının ordan geçiyim dedim aama birde ne göreyim bizim 3 silahşörler Alainle konuşuyo, hemde gülüyolar ediyolar falan. Çok sinirlendim çok şüpheleniyorum onlardan biri çok pis erkeğime yazıyo.

Ne yapıyım bende canım sıkıldı tabi oturdum bi sınıfa müzik dinlemeye başladım, tek başıma ne yaptığımı, yada ne yapmak istediğimi düşündüm. Olur ya böyle bazen insan kendine çeki düzen vermek ister, planlar yapar, bundan sonra böyle yapıcam, kesinlikle bu şekilde olmalı falan filan. Ama her seferinde o plandan saparsın sonra bir bakmışsın yaş geçmiş iş bitmiş, sen planlarınla uğraşırken zamanın nasıl geçtiğini anlamamışsın. Aynı o hesap sınıfta oturuyordum kapıyıda açık bıraktım gelene gidene bakarım diye, koridorun başında Alaini fark ettim. Yine kasıla kasıla yürüyo beni fark etmedi bile wcye girdi, sonra çıktı yine kasıla kasıla odasına girdi. (bu arada alain çok sık wcye gidiyo neden bilemiyorum artık).
Onu orada izlerken bu kadar yakınımdaki insanın nasıl oluyoda bu derece uzağımda olduğunu anlamaya çalıştım. Buna anlayışım yoktu çünkü, ben hayatta en çok belirsiz kaldığım durumlarda yıkılırım. Belirsizlik beni yataklara bile düşürebilir.

Bugün bize dersi vardı, yine hep rapunzelin ve bayan postişin yanındaydı. Benim yanıma hiç uğramadı. Herkesle gülüyo ediyo, arkadaş gibi sohbet ediyo ama benimle hiç konuşmuyo. Belki de beni çocuk görüyo, e haklı çocuğum işte. Adam beni bodozlama depresyona soktu farkında değil. Üstelik bi de bana hasta dedi. Asosyal olduğumu söylediğim zaman, asosyallik bi tercih meselesi mi yoksa hastalık mı dedi, tercih meselesi ben bilerek yalnız kalıyorum dedim, o da hayır bence öyle değil dedi. Kendimi o kadar küçük görüyorm ki, acınası haldeyim